نقطه پرواز سرخى بود، آنجا مانده است من خودم از شوق مى‏رفتم تنم افتاده بود در مقام وصل فهمیدم که سرجا مانده است بى نشانى را خود من خواستم باور کنید نام گمنامى اگر دیدید تنها مانده است من رفیقى داشتم همسنگرم جانباز شد دست‏هایش یادگارى پیش مولا مانده است آن بسیجى هم که معبر را برایم باز کرد دیدمش آن روز در تشییع بى‏پا مانده است یادتان باشد سلاح و کوله و فانسقه‏ام زیر نور ماه سرخ ، از بهر فردا مانده است پاسداریدش مبادا غفلتى خاکسترى گیرد عزمى را که آن از راز زهرا (س) مانده است......

حرفی نمیزنی چرا «بابای جعبه ای»؟ خسته شدم بیرون بیا «بابای جعبه ای» لطفا بلندتر کمی فریاد هم بزن این جا نمی رسد صدا «بابای جعبه ای» با ان قَدَت تو جا شدی آنجا ببین مرا جا میشوم ببر مرا «بابای جعبه ای» قد عروسکم شده ای باور کن ای عزیز من‌‌ مادرت قبول؟ ها؟ «بابای جعبه ای» بابا عروسکی چرا لالا نمی کنی؟ شب شد لالا لالا «بابای جعبه ای» ......

مرحوم آیت الله سید علی قاضی (ره) در هنگام اضطراب و ناراحتی های روحی، خواندن این کلمات را سفارش می کردند: « لا اله الا الله وحده لا شریک له، له الحمد و له الملک و هو علی کل شیء قدیر، أعوذ بالله من همزات الشیاطین و أعوذ بک ربی من أن یحضرون إن الله هوالسمیع العلیم: هیچ معبودی جز خداوند یکتای بی شریک وجود ندارد و ستایش و حکومت مخصوص اوست و او بر هر کاری تواناست. از وسوسه های شیاطین به خدا پناه می برم و به تو پناه می برم ای پروردگارم از این که نزد من حاضر شوند. همانا خداوند شنوا و داناست. »

تو گذشتی از خویش و از ننگ و نام ، تو ستاره طلوع توحید به بام ، تاریخ سیاه بود اگر عشق نبود، تو شکل خود عشق شهید گمنام .....

گفتیم چه شد یاد شهیدان؟گفتند یک کوچه به نامشان نکردیم مگر؟؟

خیلی گشته بودیم،نه پلاکی،نه کارتی،چیزی همراهش نبود. لباس فرم سپاه به تنش بود.چیزی شبیه دکمه پیراهن در جیبش نظرم را جلب کرد. خوب که دقت کردم،دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده. خاک و گل ها را پاک کردم. دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردیم.روی عقیق نوشته شده بود: "به یاد شهدای گمنام"

ای خواهران : اگر دشمن دیروز از لباس های خاکی بسیجی های ما میترسید و با آن میجنگید امروز از چادر شما و سیاهی اش میترسد...

چفیه را زهرا به گلها هدیه کرد ،چفیه را اشک شهیدان چفیه کرد، چفیه ها بوی شهادت، میده بوی دوران شهادت میدهند .....

چفیه یعنی باز گمنامی شهید ، از شهیدستان گمنامی رسید، گرچه نامش از زبانها دور بود استخوان پیکرش پر نور بود......

به یاد شهدایی که عاجزانه از خداوند درخواست می نمودند که پیکرهاشان در کوهها و بیابانها غریبانه و مظلومانه بر زمین بماند تا مقتدای راستین صدیقه اطهر سلام الله علیها باشند. پیکرهای مطهری که بدنهای قطعه قطعه شان همچون سرور شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در بیابانها باقی ماند تا سندی شود بر مظلومیت یاران خمینی.