ماه رقصان

سی سال است که تو معلمی.سی سال است اول مهر که می شود یک سری چشم گرد و کنجکاو تو را نگاه می کنند و می روند خانه برای مادرهایشان تعریف می کنند که « خانوم معلم ما خیلی خوبه... تازه اسم منم یاد گرفت » . سی سال است پسر بچه هاو دختر بچه هایی از تو تقسیم یاد می گیرند و یاد می گیرند کیک را سه قسمت کنند و یکی اش را به تو بدهند بیشتر می خوری تا کیکی را شش قسمت کنند و یکی اش به تو بدهند.سی سال است دارند سالاد الویه درست می کنند و یاد می گیرند مخلوط چیست . سی سال است دارند یاد می گیرند دریاچه های ایران کجا هستند ؟ کوههایش چقدر بلندند ؟ جنگلهایش چقدر سبزند . سی سال است این دختر بچه ها ? این پسر بچه ها ? دارند یاد می گیرند به هم درس یاد بدهند ؛ با هم مهربان باشند ؛ به هم کمک کنند . سی سال است دارند یاد می گیرند : انسان باشند.
سی سال است که صبحها بلند می شوی ? برای من و امیرپارسا و پوریا و بابا غذا صبحانه درست می کنی ? بعد درست مثل فرشته ها ما را بیدار می کنی ? برایمان رادیو روشن می کنی? سرحالمان می کنی و بعد ما می رویم پی زندگی و تو می روی پی یک سری چشم و گوش کنجکاو که فقط مهربانی می خواهند و توجه . تو هم خوب بلدی سیرابشان کنی.
سی سال است «خانوم معلم » هستی .خسته نباشی . خسته نباشی از همه ی این سالها که مراقب روح ترد و لطیف بچه ها بودی . خسته نباشی از همه ی درسهایی که سی سال دادی . خسته نباشی از این همه مهر و محبتی که توی دنیا پخش کردی ....بچه که بودم روزمعلم  برای معلم هایم یک شعر می خواندم. دستهایم را می گرفتم پشتم ? سرم را بالا می گرفتم و می خواندم : معلم مهربان من .... ستاره ی آسمان من ... تو نور ایمانی ... همیشه می مانی .... تو در محبت یگانه ای .... به مهربانی نشانه ای ... به قلب من جاودانه ای .... تو نور ایمانی ... همیشه می مانی....همیشه می مانی...
                                                           
اجازه خانوم ؟.... ما خیلی دوستتون داریم!