• یک نفر آمد رخم را دید و رفت

ناگهان طفل دلم دزدید و رفت

تا بخود آیم بدانم او که بود

 نسخه‌ی فکر مرا پیچید و رفت

چهر ه ام را اشتباه گویا گرفت

این همه دور و برم چرخید و رفت

پیکرم را شاخه ای از گل بدید

همچو پروانه مرا بوئید و رفت

وقتی ماندم به دوراهی خیال

عاقبت بر سستیم خندید ورفت

او چنان از دیده گانم دور شد

کاخ امید مرا بر چید و رفت

من درختی خشک بودم در کویر

ابری آمد بر سرم بارید و رفت

مانده ام اندر شب یلدائیم

آنکه نوری در شبم پاشید و رفت

در بهار باغ دل اندیشه داشت

گوئیا چون سبزه ای روئید و رفت